سـلام مـا به زهـیـر و دلاورى‌هـایـش!            که بود شاهـد عـشق حسین و مولایش

هر آنچه خواست که سر پیچد از کمند حسین            نشد که داشـت به دل، جـذبـۀ تـولّایـش

گـذشت از ره عـثـمانى و حـسـینى شد            چنان که از دل و جان سر سپرد در پایش

کـسى که در ره قـرآن و یـارى اسـلام            هــزار بـار شـهــادت بُـدى تــمـنّـایـش

شهادتش به جـبین، داغ سرفـرازى زد            چو دید آن همه ایثار و فضل و تقوایش

سعـادت ابد از فـیض جان‌نـثارى یافت            که قطـره بود ولى عـشق کرد دریایش

گـرفت اوج به افـلاک با دعـاى حسین            که ریخت خون شریفش به کربلاى حسین